मी उभी होते...अगदी स्तब्ध अन निश्चल..आज माझ्या खिडकीची कवाडे उघडली होती...त्या लाकडी चौकटीतून तो चांदवा माझ्याकडे एकटक पहात होता...त्याची शीतल चंद्रप्रभा चौकटीतून आत डोकावू पहात होती...माझ्या अंतरंगाला स्पर्शून ती मला म्हणत होती...का रोखतेस मला...येउदे मला आत अन घेऊदे तूला कवेत...आज या पौर्णिमेच्या रात्री सारे काही विसरून जा...विरघळून जा...न्हाऊन घे या शीतल चांदण्यात...तिच्या त्या आर्जवी बोलण्याने मी हरवून गेले होते ...बेभान झाले होते..उरले होते फक्त मी अन माझा चौकटीतला चंद्र...
No comments:
Post a Comment